Gül yüzlü Şems`im dön gel !

Mevlanamızın gönlünden dökülen Şems Aşkı... Ayrılık acısı, hasret çekişi...

Ey Münadi, nerede bir topluluk görürsen bağır,
Ey Müslümanlar, hiç kaçmış bir kul gördünüz mü?
O'ndan bir nişane bildirene,
O'ndan bir nükte söyleyene,
Müjde olarak canımı vereceğim...
Gel.. gel ki, ayrılığınla ne akıl kaldı bende ne din.
Şu yoksul gönülden karar'da gitti sabır da...
Yüzümün sararmasını, gönlümün derdini, can evimdeki yanışı sorma.
Çünkü anlatmaya sığacak şey değil bunlar, gel de gözünle gör...
Senin sıcaklığınla pişmiş bir somun gibi al, aldı yüzüm.
Şimdi bayat ekmek gibi ufalanmış, yerlere saçılmışım...
Gel de yollardaki topraklardan topla beni...
Ayna gibi yüzünden hayaller toplardım,
Şimdi ise, bak da gör yüzümü nasıl sapsarı, nasıl bumburuşuk...
Aşk padişahı, her zaman binlerce saltanat, binlerce ülke bağışlamada.
Fakat, Cemalinden başka bir dileğim yok.
O'ndan... yüzünden başka bir şey istemiyorum.
Sevgisinin kemeri, aşkının külahı iki alemde de yeter bana.
Külahım düşerse ne çıkar, kemerin olmasa ne gam.
Sevgilisi, bir seher çağı hasta gönlümü öyle bir yere götürdü ki...
Geceden de geçtim gündüzden de, seherden de yok bir haberim artık.
Aşk delidir amma, biz delinin de delisiyiz.
Nefis kötülükler emreder amma, biz onu çoktan buyruğumuz altına almışız.
Ey Tebrizli Şems bu seferden dön gel Allah aşkına
Biz bir tek aşka, senin aşkına tutulmuşuz...
O aşkla oyalanmadayız.
Aşk geldi adeta damarlarımda derimde kan kesildi...
Beni kendimden aldı, sevgiliyle doldurdu.
Bedenimin bütün zerrelerini sevgili kapladı.
Benden kalan bir ad, ondan ötesi hep O..