Galiba ölüyorum...

Çözdükçe dolaşıyorum…
Özlemlerim arasında
Boğuluyorum…
Aslanın pençesine takılmış gibiyim
İçimde dişleri…
Rüzgar esiyor eğiliyorum
Yazık…
Mevsim ilkbahar
Bense;
Yaprak yaprak dökülüyorum…
Kimse bilmiyor…
Söyleyemediğim o kadar çok şey var ki;
Korkuyorum…
Saplandı bir kere bıçak
Çıkaramıyorum…
O kadar dileğim var ki,
Dayanamıyorum…
Kesilen benim nefesim
Galiba…
Galiba ölüyorum…  bazen herkese olur bu hal gelir aniden oturuverir kucağınıza , kaldırıp yan koltuğa bile koyamazsınız ,yapışmıştır adeta... mutfakta , yemekte, banyoda, film izlerken karşında, müzik dinlerken kafanın içinde, gözünü kapatıp uyumak istediğinde yastığının altındadır sanki...rüyama girmese bari orada dinleneyim azcık dersin ama uyutmaz bile...kalbi sıkışır mı insanın en mutlu olduğu anda bile ölecek gibi mi olur, mutsuzken anlarım da bu durumu mutluyken neden acı çekelim ki...ne tarafa dönsek olmuyor, bu kadar mı aciziz hayatı kontrol altına almaktan ve ya kendimizi...ben daha kendi bedenime hakim olamıyorsam ,istediğimde istediğimi yapamıyorsam ne gerek var insanlara kızmaya, aileye , arkadaşlara, sevgiliye dert yanmaya...bahar bizi fena çarpıyor, sadece gönül yayları gevşemiyor insanın kalbi de kasılıyor belki aile özleminden, belki sevgili belki de ...belki de hiç HİÇ bir şey olmadığından...

Karmakarışığım…